Είναι παράξενη αυτή η πόλη
Όχι,δεν ήταν οι στίχοι του Αγγελάκα που με οδήγησαν στο μπαλκόνι νυχτιάτικα,αλλά η αισθαντική φωνή της Tracey Thorn,καθώς την άκουγα να άδει:"..and I miss you,like the deserts miss the rain",για να αναδεύσει κάτι παλιό απ'τη μνήμη,ένα ποτάμι σιγανό ποτάμι*.Όπως επίσης μια ξεχασμένη στο ψυγείο 'veuve Clicquot',η οποία πάσχιζε να σπάσει τη σύμβαση της εικόνας της που την θέλει αποκλειστικά παρούσα σε εξαιρετικές στιγμές ευθυμίας.Ομολογουμένως,τα κατάφερε περίφημα.Το σκάσιμο των φυσαλλίδων έδειχνε να μοιάζει με τις αλυσιδωτές αντιδράσεις που συντελούνταν μέσα μου.Βουβά,όπως αρμόζει στην αξιοπρέπεια του θρήνου που δεν εκποιείται.Σαν τον πόνο που κρύβει το μυστικιστικό τραγούδι της ερήμου ή το σιγανό μινύρισμα σε ρόδινα ακρογιάλια.Αυτόν που θα πάρει μαζί του μόνο ο κέλαδος του ανέμου ή το άφρισμα των κυμάτων.Κανείς άλλος.
Όμως αυτά δεν ταιριάζουν στην αποψινή βραδιά.Στο απαλό αεράκι που σηκώθηκε αίφνης,σκορπίζοντας μια λεπτή,φρουτώδη ευωδιά για να συνοδεύσει αρμονικά τα αρώματα του δροσερού καμπανίτη.
Αντίκρυ μου,οι απέναντι πολυκατοικίες μού αποκαλύπτουν ένα ψηφιδωτό ανθρώπων που αντλεί τα χρώματα του από τη διαφορετικότητα τους.
Συζητήσεις για την επικαιρότητα μετά τσιμπολογήματος,ανακοινώσεις σχεδίων για τις διακοπές,χαλαρή κουβεντούλα.Ο ελάχιστος χρόνος που μοιράζεσαι φαντάζει διεσταλμένος.Μου φαίνεται πως ό,τι μοιράζεσαι είναι κάπως πιότερο.
Αλλού,διαπληκτισμοί και φωνασκίες δίνουν και παίρνουν γύρω από μια αναμμένη τηλεόραση,ώσπου η συμφιλίωση θα επέλθει πάνω από πιάτα με καρπούζι τα οποία διακριτικά αποθέτει η οικοδέσποινα πάνω στο τραπέζι,για να χαθεί ξανά μέσα στο φωτεινό διαμέρισμα.
Πιο πέρα,ευσταλείς νέοι,όμορφα ντυμένοι,διασκεδάζουν με υπέροχες μουσικές.Σχηματίζουν πολλές μικρές παρέες,διασκορπισμένες στη βεράντα,δροσίζοντας περισσότερο τη νύχτα με τα νειάτα τους.Πειράγματα και γέλια,εξομολογήσεις,λόγια που τα προλαβαίνει ένα φιλί.
Η νύχτα ήδη βρίσκεται στα μισά.Το ίδιο και το περιεχόμενο της φιάλης.Τα φώτα πια έχουν σβήσει.Τώρα μπορώ να διακρίνω καθαρότερα,μέσα στο σκοτάδι μια καύτρα που ανάβει νευρικά.Αδυνατώ,όμως,να ξεχωρίσω την μορφή του ανθρώπου που βρίσκεται πίσω απ'αυτή.Μόνο μια φιγούρα,με ασαφές περίγραμμα,αγναντεύει ακίνητη τη νύχτα ,τελώντας μια παράξενη αγρυπνία.
Η κίνηση έχει αραιώσει,ο παραμικρός θόρυβος είναι τώρα ξεκάθαρος.Τίποτα όμως δεν ακούγεται.Δεν υπάρχει κανείς να διασαλεύσει την ησυχία.Μόνο δυο άνθρωποι που πίνουν αργά το τσιγάρο τους,δοσμένοι στη σιωπή μιας σεβάσμιας μυσταγωγίας.
Δύο άγνωστοι.Δύο ξένοι.
Ή μήπως όχι;
*Ποτάμι σιγανό ποτάμι(από στίχο του Τάκη Σινόπουλου)
posted by still ill @ 1:21 PM
13 Comments
